Snapshots

Shot 1

Een klap op hout van een klein glaasje met een dubbele bodem. Een hoestje. Aders en longen lijken zich wijder open te zetten. Ik bevind me in een trage caroussel met Venetiaanse motieven in het midden van Parijs. Om me heen een zee aan kostuums en dassen. Maskers hangen aan de muur. Terwijl ik losjes praat met twee Franstalige collega's, blijft mijn oog hangen op één van de medewerkers van de zaal waar ik daarnet mee gepraat heb. Een Parisienne met een Bristols accent in haar Engels, om op te eten. Dragan vindt dat ik haar straks mee moet uitnodigen om iets met ons te gaan drinken en Mikhail is het met hem eens. Ik denk dat ze hun fantasieën over wat het alweer was om single te zijn, op mij projecteren. Ik heb geen zin om iemand die betaald wordt om vriendelijk te zijn tegen ons, te gaan meevragen naar een semi-corporate evenement. Ik staar naar het plafond. Mechanische poppen blikken sardonisch naar beneden. De Franse collega's zijn al bijna allemaal de nacht ingevlucht. Alleen de Belgen, dappersten aller Galliërs, blijven over. Het leder van m'n laarzen kraakt.

Shot 2

Het gevoel dat er iets heel snel naar beneden brandt en een nieuwe plaat die opgelegd wordt. Als ik dat kon, zou ik een straal vuur spuwen telkens als ik ergens mijn entrée maakte. Ik wandel op het ritme van een breed uitgemeten drum door de straten en voel me drie keer zo groot als ik ben. De wereld past in mijn armen, om te knuffelen of misschien om fijn te knijpen. Ambiguïteit is een smalle zone.

Shot 3

In het volgende glas zit een papiertje met de vraag waar ik in godsnaam was toen de meteoriet boven Tsjeljabinsk uit elkaar spatte. Ik zat op het werk, die dag, als een conciërge gebogen aan het gaan door de wandelgangen van mijn internet. Het laatste snoepkleurige nieuws uit een universum waar alles lolliger lijkt dan ikzelf. De zich overal vertakkende klimop van de sociale media, waar ik binnenkort maar eens even vakantie van moet nemen. De komedie. De menselijkheid. De uithoeken van het web, met groezelige foto's van mensen in tuinbroeken die hun knollengeluk beleven in tuinstoelen (en dat me dat depressief maakt). Een door het universum reizend flesje cola, aangedreven door mentos, met mij als piloot richting einde van de dag. Regels tekst, vloeiend als crème. En intussen scheurde er een ding door de hemel boven Rusland. Ik moest denken aan Toengoeska en de X-Files en hoe de onvermijdelijke filmpjes op YouTube bijna getrukeerd leken. Vele gewonden door glasscherven. Ik las ooit dat dat ook het geval zou zijn bij een nucleaire aanval.

Shot 4

In het toilet kom ik, nadat de wc-bril neerknalt en het deurtje met veel gedruis opengaat, de afdelingschef tegen. We zijn allebei net klaar, dus er is geen behoefte aan pijnlijke stiltes. Ik vertel hem dat Walen blijkbaar vinden dat Vlamingen soms een hard en cynisch gevoel voor humor hebben, en hij vraagt hoe dat komt. Er loopt citroensap van de muren.
"You know that about 20% of Flemings are embittered, scared people who believe in right-wing populism, right? I know that scares the French-speaking media. Now imagine having to live and interact with those people on a daily basis. There's your answer."

Shot 5

Verschillende wazige shots van de living, bezaaid met dekens en kussens. Ik zit als een suppoost in de hoek op m'n eigen feestje terwijl dichter na dichter de microfoon streelt. De ene doet het met de routine van een bruingezopen komediant, de andere houdt het op een afgemeten declameren van verkeersregels. Straks volgt de muziek. Er staan overal kaarsen en buiten brandt nog het koepellicht van het MSK. Je bent een cultuurmens of je doet alsof, denk ik dan. Door de banen van m'n hoofd ploegen de warme synths van het nummer 'Alaska' van Halou, een band die voor de rest slechte muziek maakt. Ik denk ook aan de ijsstem van Karin Dreijer Andersson en wat bassen doen met mijn lichaam: de armen doen zakken, alle defensies afbreken en me voor eventjes doen verdwijnen in een hoek, een nok, een oceaan van inkt. Toch blijf ik netjes zitten. De letters lopen verder in spiralen.

Shot 6

Nespresso, what else? En dan voorover vallen, schijndood, zonder parachute.

Shot 7

De bodem van een lauw flesje bier is bereikt maar nog steeds heb ik het kou. Door het piramidale dak van wat mogelijk ooit een fabriek was, wordt alles in een blauwe gloed gezet. Een Zwitser entertaint solo de 50 opgedaagde man op de tribune met een soort blokkendoos van geluiden, omzwachteld in sequencers. Het is meer performance dan muziek en hij lijkt op een beenhouwer. De act hiervoor vond ik beter: een boomlange Japanse in een latexjurk en een Japanner die geweldig overtuigend masturbeerde op zijn gitaar. Ik zit in een soort domme rust die hoort bij een week die afloopt. De kaleidoscoop blijkt niet meer verder te kunnen draaien.